ညေန ညေနဆိုရင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သား ထမင္းစားေသာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ အေညာင္းေၿပအညာေၿပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ့ရွိတယ္။ အဲ့လိုလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္းနဲ႔ တေန႔တာေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတာေတြ အၿပန္အလွန္ေၿပာၾကတယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ လတ္တေလာ ေၿဖရွင္းစရာေတြကို တိုင္ပင္ၾက၊ ေရွ့ဆက္ခရီးအတြက္ လုပ္စရာေတြတိုင္ပင္ၾက၊ တစ္ခါတရံက်ေတာ့ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းၿဖစ္ေတြကို ေၿပာရင္းရယ္ၾကရတယ္။
တစ္ညေန ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေၿပာမိရင္း ငယ္ဘဝအေၾကာင္းၿပန္ေၿပာင္း ေၿပာမိၾကတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ အိမ္မွာတီဗီပဲရွိတယ္။ ဗီဒီယိုၾကည့္ခ်င္ရင္ စက္ငွားၾကည့္ၾကရတယ္။ အဲ့ဒါကလည္း အၿမဲတမ္းငွားၾကည့္ၾကတာမဟုတ္ဘူးရယ္။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္တို႔၊ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္း ၁၀ ရက္ပိတ္တာတို႔က်မွ အိမ္ကလူၾကီးေတြက ဒီပိတ္ရက္ေတာ့ ဗီဒီယိုေပးငွားမယ္ဆိုမွ ငွားၾကည့္ၾကရတာမ်ိဳး။ ငွားခြင့္ရၿပီဆိုရင္ အငွားဆိုင္ကိုသြားၿပီး ၾကိဳတင္ဘြတ္ကင္လုပ္ထားရေသးတယ္။ ဘယ္ေန႔မွာေတာ့ၿဖင့္ငွားၿပီး ဘယ္ေန႔ၿပန္အပ္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးသြားေၿပာထားရေသးတယ္။ ဗြီဒီယိုဖြင့္တဲ့စက္ကို ဗြီဒီယို အေခြေတြပါ တြဲငွားတဲ့ဆိုင္ေတြကေနငွားရတာေပါ့။ ရက္ၾကာၾကာ ငွားၾကည့္ရတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး၊ အမ်ားဆံုးမွ ႏွစ္ညေလာက္ငွားရတာ။ အဲ့ဒီေတာ့ စက္ေကာင္းေကာင္းေလးရဖို႔ ေသခ်ာၾကိဳမွာထားရေသးသလို၊ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အေခြေတြရဖို႔လည္း ဆုိင္ကို တဂ်ီဂ်ီပူဆာထားရေသးတယ္။ စက္ငွားခကတစ္ညဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ညေၾကးနဲ႔ေပးၾကရၿပီး အေခြငွားခက သပ္သပ္ေပးရတယ္။ ငွားထားတဲ့ည ဆိုင္ကလာပို႔တာနဲ႔ ညလံုးေပါက္ ဗီဒီယိုၾကည့္ၾကေတာ့တာ။
အဲ့ဒီညဆို အိမ္မွာလူကိုစည္ကားလို႔။ ေက်ာင္းပိတ္ထားတာမို႔ အဖြားရဲ့ ေၿမးေတြၿဖစ္တဲ့ ကိုယ္တို႔ ဝမ္းကြဲေမာင္ႏွမေတြအကုန္ရွိေနၾကၿပီး ကုိယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့အေခြ အရင္ ၾကည့္ဖို႔အေရး ေသာင္းက်န္းၾကတာေပါ့။ အိမ္ေရွ့ခန္းတစ္ခုလံုးလည္း ရုပ္ရွင္ရံုၾကီးလိုၿဖစ္သြားေရာ။ စက္ေရာက္လာၿပီဆို ဒီတိုင္းေကာက္ဖြင့္ၾကည့္လို႔ရတာ မဟုတ္ေသးၿပန္ဘူး။ တီဗီနဲ႔ခ်ိတ္တဲ့ၾကိဳးေတြသြယ္ရၿပန္တယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ လူၾကီးေတြလုပ္ၾကတယ္။ ၾကိဳးသြယ္ၿပီး အေခြထိုးဖြင့္လို႔ရၿပီဆိုတာနဲ႔ အေခြေတြကို မွန္မမွန္၊ ၾကည္မၾကည္ စမ္းၾကည့္ရေသးတယ္။ အားလံုးၿပီးၿပီဆို ဗီဒီယိုၾကည့္တဲ့ အလုပ္စၾကၿပီေပါ့။
ၾကည့္တဲ့ဗီဒီယိုေတြကေတာ့ အစံုပါပဲ။ ဗမာကားဆို ဒရမ္မာ၊ ဟာသ၊ မၾကည့္ရေသးတဲ့ ကားသစ္ေတြ၊ အဂၤလိပ္ကားေတြ၊ ကာတြန္းကားေတြေပါ့။ ကေလးေတြေရာ လူၾကီးေတြပါၾကည့္ခ်င္တဲ့ ကားသစ္ဒရမ္မာလို ကားမ်ိဳးက အၿမဲတမ္းအရင္ဆံုးဖြင့္ၿဖစ္တဲ့ကားေပါ့။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း မုန္႔စားတဲ့သူကစား၊ စကားမ်ားတဲ့သူကမ်ားနဲ႔။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း အိပ္ၾကည့္ဖို႔ ေခါင္းအံုးေတြ၊ ေစာင္ေတြနဲ႔ ေနရာယူတဲ့သူကယူနဲ႔။ အဖြားရဲ့အိမ္ဧည့္ခန္းၾကီးကလည္း က်ယ္ေပလို႔ပါပဲ။ အဲ့ဒီေခတ္ ဗီဒီယိုဆိုတာေတြကလည္း အခုေခတ္ရုပ္ရွင္ေတြလို အရမ္းၾကီးၾကည္လင္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေသးဘူး။ တီဗြီလည္းေကာင္း၊ တီဗြီအသံထြက္လည္းေကာင္းမွ ၾကည့္ရတာအဆင္ေၿပတယ္။ ေကာင္းခန္းေရာက္လို႔ မၿငိမ္ေသးတဲ့သူကို ... ရွဴး... တိုးတိုး စကားမမ်ားနဲ႔ဆို ဝိုင္းေအာ္ၾကတာေတြ အခုၿပန္ေၿပာမိေတာ့ ေပ်ာ္ဖို႔သိပ္ေကာင္းသလို လြမ္းဖို႔လည္းေကာင္းပါတယ္။
အဲ့ဒီ ဗီဒီယိုအေခြေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္းရဖို႔လိုေသးတယ္။ အေခြမေကာင္းရင္ အေခြတိတ္သားေတြမွာ မႈိတက္ေနတတ္ေသးတယ္။ အဲ့ဒါဆို အရုပ္မွာ အဆင္းေၾကာင္းေတြထင္လာၿပီး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ႔ အသံေတြပါ ေပါက္ကရထြက္လာတတ္တာ။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဇိမ္ပ်က္တာေပါ့။ ေကာင္းခန္းေရာက္ေနၿပီဆို ပိုဆိုးေသး။ မႈိတက္တာ သိပ္မဆိုးေသးဘူးဆိုရင္ အေခြကို အေရွ႔ရစ္လိုက္ အေနာက္ရစ္လိုက္နဲ႔လုပ္လိုက္ရင္ ၿပန္ေကာင္းခ်င္ေကာင္းသြားၿပန္ေရာ။ အေခြေဟာင္းေတြဆို မိႈသိပ္ဆိုးေနေတာ့ စက္ရဲ့ ဟတ္ မွာပါ မိႈကပ္သြားေရာ။ အဲ့ဒါဆို မႈိေဆးတဲ့ေဆးေရၿဖန္းရတယ္။ အဲ့ဒါမွ မရေသးရင္ စက္အဖံုးၾကီးၿဖဳတ္ ဟတ္ ရွိတဲ့ေနရာအထိ လက္ထည့္ၿပီး စကၠဴအၿဖဴသန္႔သန္႔နဲ႔ ပြတ္ရတယ္။ ၿပီးရင္ အေခြၿပန္ထိုးၾကည့္လို႔ အိုေကၿပီဆိုမွ ဆက္ၾကည့္ရတယ္။
ဗီဒီယို တိတ္ေခြေတြရဲ့ သေဘာက ၾကည့္ၿပီးၿပီဆို တိတ္ကုန္သြားၿပီ။ အဲ့ဒီေတာ့ အစကေနၾကည့္ဖို႔ဆိုရင္ တိတ္သားအစေရာက္တဲ့အထိ ၿပန္ရစ္မွ ဖြင့္လို႔ရတာ။ တခ်ိဳ႔အေခြေတြကို ဆိုင္က အဲ့လိုရစ္မေပးထားဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာရစ္ရတယ္။ လက္ရွိၾကည့္ေနတဲ့ကားၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ကားၾကည့္ဖို႔ကို အဲ့လိုၿပင္ဆင္ရေသးတာ။ ေနာက္တစ္ကားက မရစ္ထားဘူးဆို ရစ္ရေသးတယ္။ အဲ့လိုရစ္တာကို ဗီဒီယိုၾကည့္တဲ့စက္နဲ႔ပဲရစ္လို႔ရသလို အေခြရစ္တဲ့စက္ဆိုတာေလး သပ္သပ္ရွိေသးတယ္။ အေခြရစ္စက္မေပၚခင္ကဆို လက္လွည့္ရစ္စက္နဲ႔ ရစ္ရတယ္။ ၾကည့္တဲ့စက္က အခုအေခြၾကည့္ေနေတာ့ တၿခားအေခြရစ္ခ်င္ရင္ အဲ့ဒီလက္လွည့္ရစ္စက္ေလးနဲ႔ ထိုင္ရစ္ေနရေသးတယ္။
ဗီဒီယို တစ္ကားၿပီးရင္ ဘရိတ္တိုင္းလုပ္ၿပီး ရွဴးရွဴးေပါက္တဲ့သူကေပါက္။ ညစာ ထမင္းစားခ်င္တဲ့သူလည္း အဲ့ဒီေတာ့မွထထည့္စား။ ညဘက္ ဘုရားရွိခိုးေနက်ၿဖစ္တဲ့ ၾကီးေတာ္ၾကီးက ဘုရားခန္းဘက္ထြက္သြား ဘုရားရွိခိုး။ ကေလးေတြကလည္း ေနာက္တစ္ကားကို ငါ့အေခြအရင္ဖြင့္မယ္၊ သူ႔အေခြေနာက္မွဖြင့္နဲ႔ စီနီယာလုၾကတယ္။ အဖြားကေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကိဳက္သူမို႔ ေစာၿပီးဘုရားရွိခိုးထားမယ္ထင္တယ္။ တအိမ္လံုးက ရုပ္ရွင္ၾကိဳက္သူေတြဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ကေလးေတြလည္း ေတာ္ရံုအဆူမခံရသလို ကေလးေတြကလည္း သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနရတာမို႔ လူၾကီးစကားနားေထာင္ၾကတယ္။ ဗီဒီယိုၾကည့္ရင္းစားဖို႔ အာလူးေၾကာ္တို႔၊ ငါးမုန္႔ေၾကာ္တို႔ စာကေလးေခြတို႔လို သေရစာေတြဝယ္ထားတဲ့အၿပင္ တစ္ခါတေလက် ထမင္းေၾကာ္တို႔ လက္ဖက္ထမင္းနယ္တို႔ အဲ့လိုေတြလည္းလုပ္စားၾကေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဗီဒီယိုတစ္ကားၿပီး တစ္ကားၾကည့္ရင္း ညဥ့္နက္လာေတာ့ အိပ္ခ်င္သူေတြ အလ်ိွဳ အလွိ်ဳ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ဝင္အိပ္သြားၾကၿပီ။ ကေလးေတြကေတာ့ ဘယ္ေလာက္အိပ္ခ်င္ခ်င္ မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၿပီး အတင္းၾကည့္တာပဲ။ အဲ့လိုနဲ႔ တီဗီေရွ႔မွာ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့သူက အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေစာေစာကတည္းက အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့သူက တေရးၿပန္ႏိုးတဲ့အခါ ဇြဲေကာင္းၿပီး မအိပ္ေသးသူရွိရင္ အတူတူဆက္ၾကည့္ေနၾကၿပန္ေရာ။ အဲ့လိုကို ဗီဒီယို ညလံုးေပါက္ၾကည့္ၾကတယ္။ တစ္ညဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ငွားခေပးထားရတာဆိုေတာ့ မၾကည့္လိုက္ရင္ မတန္ဘူးၿဖစ္သြားမွာစိုးတာကိုး။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ဘယ္လိုေနၾကတယ္မသိဘူး။ ကိုယ္ေတြေတာ့ ကေလးလည္းကေလး၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ အိပ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲ့ဒီဗီဒီယိုစက္ကေလး အိမ္မွာရွိလာတယ္။ ညလံုးေပါက္လည္းၾကည့္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့အေခြထြက္မွငွားၾကည့္ရံုပဲ။ အေခြရစ္စက္နဲ႔ဆိုေတာ့ လက္နဲ႔လည္းလွည့္ရစ္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ မႈိတက္တာအတြက္ မႈိေဆးတဲ့အေခြ ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပၚလာေတာ့ စက္အဖံုးၾကီးလည္း ၿဖဳတ္လိုက္တပ္လိုက္လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီဗီဒီယိုကေန ေနာက္ေတာ့ ဗီစီဒီ၊ ဒီဗီဒီ၊ blu rayေတြကေန အခုေခတ္ေနာက္ဆံုးေပၚေတြအထိ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာင္းလဲသြားၾကတယ္။ အသံအရည္အေသြး၊ ရုပ္ထြက္ကြာလတီကအစ တကယ့္ကိုၾကည္လင္ၿပတ္သားတဲ့ဟာေတြ ၿဖစ္လာခဲ့ၿပီး အေရာင္စံု၊ အေသြးစံု အရုပ္ေတြကို အၿပင္ေလာကနဲ႔မၿခား ဖန္သားၿပင္မွာၾကည့္လို႔ရလာၿပီ။ အဆင္ၿမင့္ ရုပ္သံလိုင္းဖမ္းစက္ေတြနဲ႔ဖတ္ၿပီး ခလုတ္ကေလးႏွိပ္ၿပီးဖြင့္ရံုနဲ႔ လိုင္းေပါင္းစံုၾကည့္လို႔ရတဲ့ စက္ေတြလည္း ေပၚလာၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ေမာင္ႏွမေတြတိုးေဝွ႔ လုယက္ၾကည့္ရတဲ့ အရသာနဲ႔ေတာ့ မတူတာ အမွန္ပါပဲ။ ၿမစ္တစ္စင္းထဲမွာ ႏွစ္ခါေရခ်ိဳးလို႔မွ မရႏိုင္တာပဲေလ။
သဇင္
၈ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၄
တစ္ညေန ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေၿပာမိရင္း ငယ္ဘဝအေၾကာင္းၿပန္ေၿပာင္း ေၿပာမိၾကတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ အိမ္မွာတီဗီပဲရွိတယ္။ ဗီဒီယိုၾကည့္ခ်င္ရင္ စက္ငွားၾကည့္ၾကရတယ္။ အဲ့ဒါကလည္း အၿမဲတမ္းငွားၾကည့္ၾကတာမဟုတ္ဘူးရယ္။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္တို႔၊ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္း ၁၀ ရက္ပိတ္တာတို႔က်မွ အိမ္ကလူၾကီးေတြက ဒီပိတ္ရက္ေတာ့ ဗီဒီယိုေပးငွားမယ္ဆိုမွ ငွားၾကည့္ၾကရတာမ်ိဳး။ ငွားခြင့္ရၿပီဆိုရင္ အငွားဆိုင္ကိုသြားၿပီး ၾကိဳတင္ဘြတ္ကင္လုပ္ထားရေသးတယ္။ ဘယ္ေန႔မွာေတာ့ၿဖင့္ငွားၿပီး ဘယ္ေန႔ၿပန္အပ္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးသြားေၿပာထားရေသးတယ္။ ဗြီဒီယိုဖြင့္တဲ့စက္ကို ဗြီဒီယို အေခြေတြပါ တြဲငွားတဲ့ဆိုင္ေတြကေနငွားရတာေပါ့။ ရက္ၾကာၾကာ ငွားၾကည့္ရတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး၊ အမ်ားဆံုးမွ ႏွစ္ညေလာက္ငွားရတာ။ အဲ့ဒီေတာ့ စက္ေကာင္းေကာင္းေလးရဖို႔ ေသခ်ာၾကိဳမွာထားရေသးသလို၊ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အေခြေတြရဖို႔လည္း ဆုိင္ကို တဂ်ီဂ်ီပူဆာထားရေသးတယ္။ စက္ငွားခကတစ္ညဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ညေၾကးနဲ႔ေပးၾကရၿပီး အေခြငွားခက သပ္သပ္ေပးရတယ္။ ငွားထားတဲ့ည ဆိုင္ကလာပို႔တာနဲ႔ ညလံုးေပါက္ ဗီဒီယိုၾကည့္ၾကေတာ့တာ။
အဲ့ဒီညဆို အိမ္မွာလူကိုစည္ကားလို႔။ ေက်ာင္းပိတ္ထားတာမို႔ အဖြားရဲ့ ေၿမးေတြၿဖစ္တဲ့ ကိုယ္တို႔ ဝမ္းကြဲေမာင္ႏွမေတြအကုန္ရွိေနၾကၿပီး ကုိယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့အေခြ အရင္ ၾကည့္ဖို႔အေရး ေသာင္းက်န္းၾကတာေပါ့။ အိမ္ေရွ့ခန္းတစ္ခုလံုးလည္း ရုပ္ရွင္ရံုၾကီးလိုၿဖစ္သြားေရာ။ စက္ေရာက္လာၿပီဆို ဒီတိုင္းေကာက္ဖြင့္ၾကည့္လို႔ရတာ မဟုတ္ေသးၿပန္ဘူး။ တီဗီနဲ႔ခ်ိတ္တဲ့ၾကိဳးေတြသြယ္ရၿပန္တယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ လူၾကီးေတြလုပ္ၾကတယ္။ ၾကိဳးသြယ္ၿပီး အေခြထိုးဖြင့္လို႔ရၿပီဆိုတာနဲ႔ အေခြေတြကို မွန္မမွန္၊ ၾကည္မၾကည္ စမ္းၾကည့္ရေသးတယ္။ အားလံုးၿပီးၿပီဆို ဗီဒီယိုၾကည့္တဲ့ အလုပ္စၾကၿပီေပါ့။
ၾကည့္တဲ့ဗီဒီယိုေတြကေတာ့ အစံုပါပဲ။ ဗမာကားဆို ဒရမ္မာ၊ ဟာသ၊ မၾကည့္ရေသးတဲ့ ကားသစ္ေတြ၊ အဂၤလိပ္ကားေတြ၊ ကာတြန္းကားေတြေပါ့။ ကေလးေတြေရာ လူၾကီးေတြပါၾကည့္ခ်င္တဲ့ ကားသစ္ဒရမ္မာလို ကားမ်ိဳးက အၿမဲတမ္းအရင္ဆံုးဖြင့္ၿဖစ္တဲ့ကားေပါ့။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း မုန္႔စားတဲ့သူကစား၊ စကားမ်ားတဲ့သူကမ်ားနဲ႔။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း အိပ္ၾကည့္ဖို႔ ေခါင္းအံုးေတြ၊ ေစာင္ေတြနဲ႔ ေနရာယူတဲ့သူကယူနဲ႔။ အဖြားရဲ့အိမ္ဧည့္ခန္းၾကီးကလည္း က်ယ္ေပလို႔ပါပဲ။ အဲ့ဒီေခတ္ ဗီဒီယိုဆိုတာေတြကလည္း အခုေခတ္ရုပ္ရွင္ေတြလို အရမ္းၾကီးၾကည္လင္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေသးဘူး။ တီဗြီလည္းေကာင္း၊ တီဗြီအသံထြက္လည္းေကာင္းမွ ၾကည့္ရတာအဆင္ေၿပတယ္။ ေကာင္းခန္းေရာက္လို႔ မၿငိမ္ေသးတဲ့သူကို ... ရွဴး... တိုးတိုး စကားမမ်ားနဲ႔ဆို ဝိုင္းေအာ္ၾကတာေတြ အခုၿပန္ေၿပာမိေတာ့ ေပ်ာ္ဖို႔သိပ္ေကာင္းသလို လြမ္းဖို႔လည္းေကာင္းပါတယ္။
အဲ့ဒီ ဗီဒီယိုအေခြေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္းရဖို႔လိုေသးတယ္။ အေခြမေကာင္းရင္ အေခြတိတ္သားေတြမွာ မႈိတက္ေနတတ္ေသးတယ္။ အဲ့ဒါဆို အရုပ္မွာ အဆင္းေၾကာင္းေတြထင္လာၿပီး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ႔ အသံေတြပါ ေပါက္ကရထြက္လာတတ္တာ။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဇိမ္ပ်က္တာေပါ့။ ေကာင္းခန္းေရာက္ေနၿပီဆို ပိုဆိုးေသး။ မႈိတက္တာ သိပ္မဆိုးေသးဘူးဆိုရင္ အေခြကို အေရွ႔ရစ္လိုက္ အေနာက္ရစ္လိုက္နဲ႔လုပ္လိုက္ရင္ ၿပန္ေကာင္းခ်င္ေကာင္းသြားၿပန္ေရာ။ အေခြေဟာင္းေတြဆို မိႈသိပ္ဆိုးေနေတာ့ စက္ရဲ့ ဟတ္ မွာပါ မိႈကပ္သြားေရာ။ အဲ့ဒါဆို မႈိေဆးတဲ့ေဆးေရၿဖန္းရတယ္။ အဲ့ဒါမွ မရေသးရင္ စက္အဖံုးၾကီးၿဖဳတ္ ဟတ္ ရွိတဲ့ေနရာအထိ လက္ထည့္ၿပီး စကၠဴအၿဖဴသန္႔သန္႔နဲ႔ ပြတ္ရတယ္။ ၿပီးရင္ အေခြၿပန္ထိုးၾကည့္လို႔ အိုေကၿပီဆိုမွ ဆက္ၾကည့္ရတယ္။
ဗီဒီယို တိတ္ေခြေတြရဲ့ သေဘာက ၾကည့္ၿပီးၿပီဆို တိတ္ကုန္သြားၿပီ။ အဲ့ဒီေတာ့ အစကေနၾကည့္ဖို႔ဆိုရင္ တိတ္သားအစေရာက္တဲ့အထိ ၿပန္ရစ္မွ ဖြင့္လို႔ရတာ။ တခ်ိဳ႔အေခြေတြကို ဆိုင္က အဲ့လိုရစ္မေပးထားဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာရစ္ရတယ္။ လက္ရွိၾကည့္ေနတဲ့ကားၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ကားၾကည့္ဖို႔ကို အဲ့လိုၿပင္ဆင္ရေသးတာ။ ေနာက္တစ္ကားက မရစ္ထားဘူးဆို ရစ္ရေသးတယ္။ အဲ့လိုရစ္တာကို ဗီဒီယိုၾကည့္တဲ့စက္နဲ႔ပဲရစ္လို႔ရသလို အေခြရစ္တဲ့စက္ဆိုတာေလး သပ္သပ္ရွိေသးတယ္။ အေခြရစ္စက္မေပၚခင္ကဆို လက္လွည့္ရစ္စက္နဲ႔ ရစ္ရတယ္။ ၾကည့္တဲ့စက္က အခုအေခြၾကည့္ေနေတာ့ တၿခားအေခြရစ္ခ်င္ရင္ အဲ့ဒီလက္လွည့္ရစ္စက္ေလးနဲ႔ ထိုင္ရစ္ေနရေသးတယ္။
ဗီဒီယို တစ္ကားၿပီးရင္ ဘရိတ္တိုင္းလုပ္ၿပီး ရွဴးရွဴးေပါက္တဲ့သူကေပါက္။ ညစာ ထမင္းစားခ်င္တဲ့သူလည္း အဲ့ဒီေတာ့မွထထည့္စား။ ညဘက္ ဘုရားရွိခိုးေနက်ၿဖစ္တဲ့ ၾကီးေတာ္ၾကီးက ဘုရားခန္းဘက္ထြက္သြား ဘုရားရွိခိုး။ ကေလးေတြကလည္း ေနာက္တစ္ကားကို ငါ့အေခြအရင္ဖြင့္မယ္၊ သူ႔အေခြေနာက္မွဖြင့္နဲ႔ စီနီယာလုၾကတယ္။ အဖြားကေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကိဳက္သူမို႔ ေစာၿပီးဘုရားရွိခိုးထားမယ္ထင္တယ္။ တအိမ္လံုးက ရုပ္ရွင္ၾကိဳက္သူေတြဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ကေလးေတြလည္း ေတာ္ရံုအဆူမခံရသလို ကေလးေတြကလည္း သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနရတာမို႔ လူၾကီးစကားနားေထာင္ၾကတယ္။ ဗီဒီယိုၾကည့္ရင္းစားဖို႔ အာလူးေၾကာ္တို႔၊ ငါးမုန္႔ေၾကာ္တို႔ စာကေလးေခြတို႔လို သေရစာေတြဝယ္ထားတဲ့အၿပင္ တစ္ခါတေလက် ထမင္းေၾကာ္တို႔ လက္ဖက္ထမင္းနယ္တို႔ အဲ့လိုေတြလည္းလုပ္စားၾကေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဗီဒီယိုတစ္ကားၿပီး တစ္ကားၾကည့္ရင္း ညဥ့္နက္လာေတာ့ အိပ္ခ်င္သူေတြ အလ်ိွဳ အလွိ်ဳ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ဝင္အိပ္သြားၾကၿပီ။ ကေလးေတြကေတာ့ ဘယ္ေလာက္အိပ္ခ်င္ခ်င္ မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၿပီး အတင္းၾကည့္တာပဲ။ အဲ့လိုနဲ႔ တီဗီေရွ႔မွာ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့သူက အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေစာေစာကတည္းက အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့သူက တေရးၿပန္ႏိုးတဲ့အခါ ဇြဲေကာင္းၿပီး မအိပ္ေသးသူရွိရင္ အတူတူဆက္ၾကည့္ေနၾကၿပန္ေရာ။ အဲ့လိုကို ဗီဒီယို ညလံုးေပါက္ၾကည့္ၾကတယ္။ တစ္ညဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ငွားခေပးထားရတာဆိုေတာ့ မၾကည့္လိုက္ရင္ မတန္ဘူးၿဖစ္သြားမွာစိုးတာကိုး။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ဘယ္လိုေနၾကတယ္မသိဘူး။ ကိုယ္ေတြေတာ့ ကေလးလည္းကေလး၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ အိပ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲ့ဒီဗီဒီယိုစက္ကေလး အိမ္မွာရွိလာတယ္။ ညလံုးေပါက္လည္းၾကည့္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့အေခြထြက္မွငွားၾကည့္ရံုပဲ။ အေခြရစ္စက္နဲ႔ဆိုေတာ့ လက္နဲ႔လည္းလွည့္ရစ္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ မႈိတက္တာအတြက္ မႈိေဆးတဲ့အေခြ ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပၚလာေတာ့ စက္အဖံုးၾကီးလည္း ၿဖဳတ္လိုက္တပ္လိုက္လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီဗီဒီယိုကေန ေနာက္ေတာ့ ဗီစီဒီ၊ ဒီဗီဒီ၊ blu rayေတြကေန အခုေခတ္ေနာက္ဆံုးေပၚေတြအထိ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာင္းလဲသြားၾကတယ္။ အသံအရည္အေသြး၊ ရုပ္ထြက္ကြာလတီကအစ တကယ့္ကိုၾကည္လင္ၿပတ္သားတဲ့ဟာေတြ ၿဖစ္လာခဲ့ၿပီး အေရာင္စံု၊ အေသြးစံု အရုပ္ေတြကို အၿပင္ေလာကနဲ႔မၿခား ဖန္သားၿပင္မွာၾကည့္လို႔ရလာၿပီ။ အဆင္ၿမင့္ ရုပ္သံလိုင္းဖမ္းစက္ေတြနဲ႔ဖတ္ၿပီး ခလုတ္ကေလးႏွိပ္ၿပီးဖြင့္ရံုနဲ႔ လိုင္းေပါင္းစံုၾကည့္လို႔ရတဲ့ စက္ေတြလည္း ေပၚလာၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ေမာင္ႏွမေတြတိုးေဝွ႔ လုယက္ၾကည့္ရတဲ့ အရသာနဲ႔ေတာ့ မတူတာ အမွန္ပါပဲ။ ၿမစ္တစ္စင္းထဲမွာ ႏွစ္ခါေရခ်ိဳးလို႔မွ မရႏိုင္တာပဲေလ။
သဇင္
၈ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၄